Sybranda Jonker-Westera
Uitvaartdienst en herinneringssamenkomst
Branda Westera werd op 24 februari 1941 geboren in Friesland als jongste dochter in een gezin met vier meisjes. Het gezin verhuisde later naar Amsterdam omdat vader daar werk kreeg. Via een vriendin op de kweekschool (de lerarenopleiding) leerde ze Henk Jonker kennen, met wie ze in 1961 trouwde. Het jonge echtpaar ging in Alkmaar wonen, boven de juwelierszaak van Henk, waar oudste dochter Ada werd geboren. Later verhuisden ze naar Broek op Langedijk, waar nog 13 kinderen geboren zijn.
Zoektocht
Het jonge echtpaar was op zoek naar geestelijk voedsel. Zo kwamen ze in het begin van de jaren zestig in aanraking met de gemeente, waar ze zich gelijk thuis voelden. Branda las veel in de artikelen die in het interne maandblad “De Weg” werden gepubliceerd, en haalde daar veel hulp uit.
Branda was heel creatief, ze kon erg goed schilderen. Ze maakte prachtige schilderijen voor de kinderconferenties en kindersamenkomsten, om de bijbelverhalen levend te maken voor de kinderen. Maar ze wilde daar geen eer voor, ze gebruikte gewoon het talent dat ze van God had gekregen.
Trouw in beproevingstijden
In de beproevingstijden die het echtpaar meemaakte was Branda een rots in de branding. Terwijl Henk veel van huis was voor zijn werk, zette Branda zich met liefde en toewijding in voor haar gezin. Ze was een vrouw van weinig woorden, maar uit alles bleek dat zij hield van God en de gemeente.
De tekst in Jakobus 3 vers 13 lijkt Branda op het lijf geschreven: “Laat hij uit zijn goede levenswandel zijn wijsheid laten zien, in zachtmoedige wijsheid.” Haar naaste vrienden en familie konden aan het eind van haar leven getuigen dat Branda geen eisen stelde, en altijd dankbaar was. Met liefde verzorgde ze haar man tijdens zijn ziekte totdat hij stierf in oktober 2020. Daarna werd haar eigen lichaam steeds zwakker en ze begon steeds meer naar de hemel te verlangen. Op 3 januari 2024 werd ze door haar hemelse Vader thuisgehaald.
“Ze hield van ons allemaal evenveel!”
Tijdens de begrafenis en ‘s avonds tijdens de herinneringsdienst hoorden we veel van haar kinderen, die stuk voor stuk hun dankbaarheid uitspraken voor het leven van hun moeder. Het was een vrouw die er altijd was voor hen, troostte en bemoedigde op het juiste moment. Ze zei vaak dat ze van hen allemaal evenveel hield. Ook getuigden veel van haar kleinkinderen van een lieve oma die aandacht voor ze had en die zichzelf wegcijferde voor de ander. Haar liefde kon zich ook uiten in vermaning of een waarschuwing, juist omdat ze zoveel van ze hield.
Een rode draad door haar leven was haar vertrouwen op de Here, zoals staat in Jesaja 26 vers 4: “Vertrouw op de Here tot in eeuwigheid, want de Here Here is een eeuwige rots.”
We zijn dankbaar voor trouwe mensen zoals Branda, die in het verborgene God dienen op de plaats die God ze heeft toevertrouwd. Dat zijn zuilen waarop de gemeente gebouwd kan worden.
