Op 24 januari 2024 werd Leuntje Kasse-Mersie vredig thuisgehaald door God. Ze was een verborgen parel in ons midden, en haar leven getuigde van een persoonlijke wandel met Jezus, die ze boven alles liefhad.
Toen Leuntje hoorde dat ze ongeneeslijk ziek was, aanvaardde ze dit volkomen en legde haar leven in Gods hand. Ondanks haar lichamelijke lijden straalde ze vrede en dankbaarheid uit, zonder aandacht te vragen voor zichzelf, maar met warme interesse en liefde voor haar gezin en anderen die gebed nodig hadden.
Levensloop
Leuntje Mersie werd op 19 februari 1944 geboren in Gapinge als derde in het gezin. Ondanks het leeftijdsverschil met haar veel oudere broer en zus, beleefde ze een gelukkige kindertijd. Ze voelde zich geliefd en had een bijzondere band met haar zus Jannie.
In 1967 trouwde Leuntje met Han Kasse, die ze kende sinds haar kindertijd. Ze verhuisden van Kleverskerke naar Middelburg, waar ze vijf kinderen kregen. In de kerk die zij met Han bezocht, leerden ze de familie Wondergem kennen, waarmee ze Bijbelstudies deden. Leuntje verliet de kerk waar ze toen was, omdat er een predikant kwam die gescheiden was en hertrouwd, dit was niet in overeenstemming met wat zij in de Bijbel had gelezen. Ze wilde haar kinderen een goed begrip van Gods geboden bijbrengen, en besloot daarom die kerk te verlaten.
Vanaf 1982 bezocht ze met haar kinderen de huissamenkomsten bij de familie Loijenga. Via hen kwamen zij ook op Brunstad en op de conferenties in Nederland. In deze gemeente vond het gezin hun thuis. Later werden nog vier kinderen geboren. Leuntje zorgde ervoor dat haar kinderen een warm en veilig thuis hadden, waar velen welkom waren.
“Hij gaf mij een nieuw lied in de mond, een lofzang aan onze God”
Tijdens de uitvaartplechtigheid en tijdens de herinneringssamenkomst met de gemeente later op dezelfde dag, kwam naar voren dat Leuntje van een schuchter meisje uitgroeide tot een geloofsvrouw die vrijmoedig getuigde van haar leven met God.
Ze besefte haar ellende als mens, maar steunde op God als haar Rots. Psalm 40 vers 2 tot 4 werd werkelijkheid in haar leven: “Vurig verwachtte ik de Here; toen neigde Hij Zich tot mij en hoorde mijn hulpgeroep, Hij trok mij op uit de kuil van het verderf, uit het slijk van de modderpoel; Hij stelde mijn voeten op een rots, mijn schreden maakte Hij vast, Hij gaf mij een nieuw lied in de mond, een lofzang aan onze God.”
Ze werd een strijdster die de confrontatie aanging met haar natuur en haar gedachten, en door de kracht van Gods Geest en Woord kwam ze tot overwinning. Door trouw te zijn op de plek waar God haar had geplaatst – voornamelijk thuis in haar gezin – werd ze intens gelukkig.
Waarachtig christendom
Leuntje begreep wat waarachtig christendom is: “Ik heb lust om uw wil te doen, mijn God, uw wet is in mijn binnenste.” Psalm 40 vers 9. Dat was haar oprechte verlangen. Ze gaf God alle eer voor wat Hij in haar bewerkte en zocht niet naar waardering van mensen; ze zag nog genoeg te oordelen in haar eigen leven. Ze reageerde nuchter en humoristisch op complimenten, zoals toen een schoonzoon haar de “allerbeste schoonmoeder” noemde en zij antwoordde: “Doe normaal!”
De liederen die zijzelf voor de uitvaartdienst en herinneringssamenkomst had uitgekozen, getuigden van haar innerlijk leven. Bijvoorbeeld: “Wees in ‘t kleine getrouw”, “Hoog acht ik Sions geboden en wetten” en “Loop in de renbaan, prijs God overvloedig”.
Vol liefde en godsvrucht
Leuntje koesterde haar negen kinderen, hun echtgenoten en vele kleinkinderen, waardoor ze zich geliefd en welkom voelden en bij haar terechtkonden voor raad. Haar kinderen vertelden dat Leuntje hen hetzelfde gelukkige discipelleven gunde dat zijzelf leidde, maar hen de vrijheid gaf om hun eigen keuzes te maken. Tijdens de herinneringssamenkomst getuigden ze van Leuntje als een moeder en oma die altijd voor hen klaarstond, zonder oordeel, maar met woorden van bemoediging uit Gods Woord. Vaak vonden ze haar lezend in de Bijbel of andere opbouwende literatuur, en soms knielend in gebed. Ondanks haar ziekte behield ze haar humor tot het einde. Haar man Han drukte zijn dankbaarheid uit voor hun 56 jaar durende, gelukkige huwelijk. Ze groeiden nog dichter naar elkaar toe tijdens haar ziekteperiode en baden veel samen.
Vermaning voor de jeugd
Tijdens Leuntjes ziekbed werd een film gemaakt waarin ze vertelde dat Jezus haar Vriend en Helper is. Ze heeft geleerd om zich te vernederen en zich niet terug te trekken in moeilijke situaties, maar zich er doorheen te strijden. Enthousiast als ze was over het samenvoegen van vier gemeenten tot één gemeente in West Nederland noemde ze het – met stralende ogen – “de beste beslissing ooit!” Speciaal voor de jeugd had ze nog een extra vermaning:
“Ik heb nog iets wat me heel erg op het hart ligt, waar ik heel erg last van heb gehad. Het is zo makkelijk om op te kijken naar anderen en te denken dat die het allemaal veel beter kunnen. Vergis je niet, het is een strik van Satan. God heeft de kleine dingen waarin jij trouw kunt zijn, voor je klaargelegd. Alleen moeten wij niet de grote willen zien. Voor Hem zijn de kleine net zo belangrijk als grote. Juist hierin worden we gereinigd, we doen het voor Hem. Je loopt in de renbaan, maar ieder in zijn eigen. Je kunt niet aan de hand van iemand meegetrokken worden. Je moet je eigen loop volbrengen, met al je inzet.”
Uit de dankbare getuigenissen tijdens de herinneringsdienst bleek dat Leuntjes leven voor velen een aansporing is tot heelhartig discipelschap.
